پیاده رو متحرک مدرن معمولاً شیب 30 درجه دارند و ارتفاع آنها به حدود 60 فوت (18 متر) محدود میشود و ارتفاع آن از طبقه به طبقه حدود 12 فوت (3.5 متر) است. آنها نیروی الکتریکی دارند، توسط زنجیر و چرخ دنده هدایت می شوند و توسط دو مسیر در صفحه مناسب نگه داشته می شوند. همانطور که آج ها به فرود نزدیک می شوند، از یک دستگاه شانه عبور می کنند. در صورتی که جسمی بین آج و شانه گیر کند، یک سوئیچ انحراف برای قطع برق فعال می شود.
پیاده رو متحرک با سرعت 120 فوت (36 متر) در دقیقه حرکت می کنند. انواع بزرگتر ظرفیت 6000 مسافر در ساعت را دارند. اگر یک زنجیر پاره شود، آزاد شدن کشش پله برقی را متوقف می کند. در صورت شکستن یا شل شدن نرده یا انحراف پانل جانبی، یک سوئیچ ایمنی دستگاه را متوقف می کند.
پیاده رو متحرک گاهی اوقات به آنهای مسافربری گفته میشود، اشکال تخصصی پلههای برقی هستند که برای حمل افراد و مواد به صورت افقی یا در امتداد شیبهای کم ساخته شدهاند. رمپ ها ممکن است دارای آج های توپر یا مفصلی یا یک تسمه پیوسته باشند. رمپ ها می توانند در هر زاویه ای تا 15 درجه حرکت کنند. فراتر از این شیب، شیب بسیار تند می شود و پله برقی ها ترجیح داده می شوند.
پله پیاده روی متحرک ها دستگاه های مکانیکی هستند که برای انتقال افراد به صورت عمودی بین سطوح مختلف ساختمان ها استفاده می شوند. به طور معمول، آنها به شکل یک راه پله متحرک، متشکل از یک "زنجیره" از پله های آلومینیومی تک تکه یا فولاد ضد زنگ هستند که توسط سیستمی از مسیرها در یک حلقه پیوسته هدایت می شوند.
پیاده رو متحرک معمولاً در ساختمان هایی استفاده می شود که جابجایی تعداد زیادی از افراد مورد نیاز است، مانند مراکز خرید، فرودگاه ها، سیستم های حمل و نقل، سالن های نمایشگاه، هتل ها، سالن ها، ساختمان های عمومی و غیره.
آنها همان فضای فیزیکی پلکان را اشغال میکنند، معمولاً زمان انتظاری ندارند (به جز در دورههای شلوغی)، اجازه میدهند گردش بیشتری از افراد داشته باشند، و میتوانند کاربردیتر از آسانسورها باشند. این امکان نیز وجود دارد که افراد در صورت عجله و یا خرابی از پله های برقی بالا یا پایین بروند.
یکی از انواع پیاده رو متحرک، راهروی متحرک است که افراد را به صورت افقی جابجا می کند.
تاریخ
اولین پله برقی توسط دو آمریکایی به نام های لیمون سودر و ناتان ایمز در اواسط قرن نوزدهم ثبت شد. با این حال، طرح های ثبت شده آنها هرگز ساخته نشد.
تا اوایل قرن بیستم بود که یک نمونه اولیه کار طراحی شده توسط چارلز سیبرگر و جسی رنو تولید شد. مدل کاری آنها توجه زیادی را به خود جلب کرد و برای اولین بار در فروشگاه های بزرگ نیویورک نصب شد. در سال 1910، سیبرگر و رنو اختراع خود را به شرکت آسانسور Otis فروختند.
سرعت
سرعت پله برقی ها ثابت است و به طور کلی حدود 0.3-0.6 متر (1-2 فوت) در ثانیه است. این به معنای حدود 27-55 متر (90-180 فوت) در دقیقه است. یک پله برقی که به طور متوسط با سرعت 44 متر (145 فوت) در دقیقه حرکت می کند، می تواند بیش از 10000 نفر در ساعت را جابجا کند که ظرفیت قابل توجهی بالاتر از یک سیستم آسانسور استاندارد است.
پیکربندی
سه پیکربندی اساسی وجود دارد که برای اکثر سیستم های پله برقی رایج استفاده می شود:
موازی: پله برقی هایی که در کنار هم قرار گرفته اند و در جهت مخالف حرکت می کنند.
متقاطع: پلههای برقی که در یک جهت حرکت میکنند، «انباشته» هستند و فضای مورد نیاز را به حداقل میرسانند.
موازی چندگانه: بانکی از دو یا چند پله برقی، با جهت های مختلف.
پله برقی یک راه پله متحرک مکانیزه است که در مکان هایی با ترافیک زیاد یا جایی که یک پله معمولی برای بالا رفتن بسیار طولانی و خسته کننده است، رایج است. به عنوان مثال، پیاده رو متحرک را می توان در مراکز خرید، موزه ها، پارکینگ های چند طبقه و ایستگاه های مترو مشاهده کرد. پله برقی ها اغلب به صورت جفت نصب می شوند و یک پله برقی رو به بالا و یک پله برقی پایین در مجاورت یکدیگر قرار دارند، در حالی که یک پله برقی ممکن است با توجه به جهت ترافیک سنگین تر در ساعات مختلف روز تغییر کند.